پطرس و پولس

پطرس و یوحنا

شمعون پطرس و عیسی مسیح

شمعون پطرس

پطرس حواری مقدس که قبل از رسالت شمعون نامیده می شد، یهودی تبار بود، از مرزهای جلیل و فلسطین، از شهری کوچک و با شکوه به نام بیتسایدا. او پسر ایونا از قبیله شمعون و برادر رسول مقدس اندرو، اولین خوانده بود. او دختر ارسطوبولوس را که برادر رسول مقدس برنابا بود، گرفت و از او یک پسر و یک دختر به دنیا آورد. پیتر از نظر عادت ساده و ناآموخته، اما خداترس بود. زیرا او احکام او را نگاه می داشت و در همه کارهایش بی عیب و نقص در حضور او راه می رفت. او یک صیاد بود، زیرا به دلیل فقیر بودن، غذای خانواده خود را با زحمات دستان خود تأمین می کرد و به همسر، فرزندان، مادرشوهر و پدر پیرش، آیونا، غذا می داد. و آندری، برادرش، با چشم پوشی از باطل ها و دام های این دنیا، زندگی بدون همراه خود را انتخاب کرد. و با رفتن به سنت جان باپتیست که در اردن موعظه توبه می کرد، شاگرد او شد.

زیرا پس از زندانی شدن یحیی توسط هیرودیس اگریپا، عیسی مسیح در کنار دریای جلیل که آن را طبریا یا دریاچه گنیسارت نیز می نامند، راه می رفت، پطرس و برادرش اندریاس را دید که تورها را در آب می اندازند و - گفت: پس از من بیایید تا شما را صیاد مردان قرار دهم. و خداوند چه نوع ماهیگیرانی را می خواست از آنها بسازد، هنگامی که آنها برای ماهی شکار کردند، نشان داد که به کشتی شمعون وارد شد و به او دستور داد که تورها را برای ماهیگیری بیندازد، که پطرس به آن فرمان گفت: استاد، همه ما شبانه زحمت کشیدیم و چیزی نگرفت؛ و به قول تو تور را خواهم انداخت.

ماهیگیر اهل بیتسایدا، برادر کوچکتر اندرو رسول. پطرس یکی از بنیانگذاران اولین جامعه یهودی-مسیحی در اورشلیم (همراه با حواریون یعقوب بزرگ و یوحنا) بود.

او با پولس رسول اختلافات ایدئولوژیکی داشت.

طبق لهجه  - توسط یک خدمتکار شناخته می شود و 3 بار همانطور که عیسی پیش بینی کرد، قبل از بانگ خروس، انکار می کرد که عیسی را می شناسد.

Capitoliu si Forumul Roman. Carcera consta din 2 celule suprapuse: o celula superioara (inchisoarea Romei) si o celula inferioara (cea mai veche camera din Roma, numita din anul 300 î.C. Tullianum). Mai târziu, capela amenajata in Tullianum a primit numele de San Pietro in Carcere (Sf.Petru in Carcera). Petru ar fi fost condamnat la moarte si executat prin crucificare cu capul in jos (la cererea lui), spre a se deosebi de modul rastignirii lui Isus, in jurul anului 64 d.C., lânga fostul Circ al lui Caligula si Nero

inafara zidurilor Romei, pe terenul numit Agger Vaticano si ingropat in apropierea Circului, in cimitirul-necropola al celor neînstariti, de lânga sirul de cavouri ale unor cetateni romani mai bogati. Istoricul Eusebius de Caesarea (260-339 d.C.) a mentionat relatarile diaconului roman Gaius din jurul anului 200 d.C, care a sustinut ca ar cunoaste locul unde se gaseste mormântul lui Petru. Acolo s-ar gasi o inscriptie, pe care stau scrise numele lui Isus si a lui Petru. In jurul anului 160 d.C, comunitatea crestina din Roma a înaltat un prim monument pe acel loc. Pe baza informatiilor lui Eusebius de Caesarea si a monumentului existent

 imparatul Constantin cel Mare (306-337) a dezgropat presupusul schelet, dupa care l-a reasezat in acelasi loc, acoperind totodata mormântul cu un monument prevazut cu o nisa cu marmora (Tropaion). Pe Tropaionul constantinian, pastrat pâna in zilele de azi, sta inscriptia prescurtata (in limba greaca): Petr ene (Petros enestin = Petru se gaseste înauntru). In anul 324 d.C. Constantin cel Mare a ordonat nivelarea dealului Agger Vaticano, rambleerea partilor supraterane ale vechiului 

cimitir, decaparea cavourilor din vechea necropola (ce depaseau nivelul zero al terenului) si constructia unei basilici dedicate lui Petru, pastrând monumentul Tropaion ca axa a altarului. Papa Pius XII a dispus in anul 1939 efectuarea unor sapaturi arheologice sub Domul San Pietro din Roma, spre a se constata daca mormântul si osemintele apartin intradevar lui Petru. Cercetarile au avut loc intre anii 1940-49. Analiza antropologica a scheletului a indicat lipsa oaselor de la genunchi in jos, ceea ce, dupa unii, ar putea fi un indiciu ca scheletul ar apartine lui Petru, in ipoteza ca ar fi fost crucificat cu picioarele in sus, iar la coborîrea de pe cruce picioarele ar fi fost retezate de la genunchi. Impotriva acestei ipoteze stau 2 argumente: a) nu s-au gasit urme de strapungere ale mâinilor cu piroane; b)

reconstituirea nu arata ca ar fi vorba de un batrân de 60-70 ani, cu o statura impunatoare (cum se spune ca ar fi fost Petru). Craniul lui Petru, impreuna cu presupusul craniu a lui Pavel, au fost duse si pastrate (pâna in ziua de azi) in cutia-osuar de sub ciboriumul-altar din basilica San Giovanni in Laterano din Roma. In sec.16 vechea basilica Sf.Petru a lui Constantin cel Mare a fost demolata, spre a face loc actualului Dom San Pietro. In basilica San Pietro in Vincoli (Sf.Petru in lanturi) din Roma se pastreaza in tabernacolul de sub altar presupusele lanturi cu care Petru ar fi fost legat in inchisoarea din Ierusalim

St. Peter the Apostle, original name Simeon or Simon, (died 64 CE, Rome [Italy]), disciple of Jesus Christ, recognized in the early Christian church as the leader of the 12 disciples and by the Roman Catholic Church as the first of its unbroken succession of popes. Peter, a Jewish fisherman, was called to be a disciple of Jesus at the beginning of Jesus’ ministry. He received from Jesus the name Cephas (from Aramaic Kepa [“Rock”]; hence Peter, from Petros, a Greek translation of Kepa).

The sources of information concerning the life of Peter are limited to the New Testament: the four Gospels, Acts, the letters of Paul, and the two letters that bear the name of Peter. He probably was known originally by the Hebrew name Simeon or the Greek form of that name, Simon. The former appears only twice in the New Testament, the latter 49 times. At solemn moments (Gospel According to John 21:15), he was called “Simon, son of John.” The Gospel According to John prefers Simon (17 times) or the compound, rarely found elsewhere, of Simon Peter. Though Paul has a distinct preference (8 times out of 10) for the Greek transliteration Kēphas (Latinized as Cephas) of the Aramaic name or title Kepa, meaning “Rock,” the Gospels and Acts use the Greek translation Petros approximately 150 times. From the Synoptic Gospels (Gospel According to Matthew 8:14) and Paul (First Letter of Paul to the Corinthians 9:5), there is indirect evidence that Peter was the son of John and was married. His family originally came from Bethsaida in Galilee (John 1:44), but during the period of Jesus’ ministry Peter lived in Capernaum, at the northwest end of the Sea of Galilee, where he and his brother St. Andrew were in partnership as fishermen with St. James and St. John, the sons of Zebedee (Gospel According to Luke 5:10).

Much can be learned about Peter from the New Testament—either explicitly from the statements made by and about Peter or indirectly from his actions and reactions as revealed in a number of episodes in which he figures prominently. He was at times vacillating and unsure, as in his relations with the church of Antioch when he at first ate with the Gentiles and later refused to do so (Letter of Paul to the Galatians 2:11–14). He could also be resolute (Acts of the Apostles 4:10; 5:1–10). Occasionally he is depicted as rash and hasty (Luke 22:33, etc.) or irritable and capable of great anger (John 18:10). Often he is pictured as gentle but firm and, as in his professions of love to Jesus, capable of great loyalty and love (John 21:15–17).

The New Testament reports that Peter was unlearned in the sense that he was untrained in the Mosaic Law (Acts 4:13), and it is doubtful that he knew Greek. He apparently learned slowly and erred time and time again, but later, when entrusted with responsibility, he demonstrated that he was mature and capable.

The Gospels agree that Peter was called to be a disciple of Jesus at the beginning of his ministry, but when and where the event took place is recorded differently in the several Gospels. Luke (5:1–11) scarcely mentions James and John and omits Andrew while emphasizing the call of Peter. Matthew (4:18–22) and Mark (Gospel According to Mark 1:16–20) note the call of the four men and—with Luke—agree that the event took place at the Sea of Galilee. The Gospel According to John places the call in Judaea (1:28) and states that Andrew—who had been a follower of St. John the Baptist (1:35) and had heard John indicate that Jesus was the Lamb of God—left John and introduced Peter to “the Messiah,” who at that time gave him the name (or title) Cephas (i.e., Peter, or Rock).

The Synoptic Gospels (Matthew, Mark, and Luke) are probably correct in recording that the call to Peter was extended in Galilee when Jesus first began his work in that area. The Gospel According to John is here, as elsewhere, perhaps more theologically than historically motivated; the author of John wishes to stress that Peter recognized Jesus’ messiahship from the beginning and that Jesus had seen Simon as the “rock” from their first meeting.

The Synoptic Gospels largely agree in the amount of emphasis each gives to the leadership of Peter among the Twelve Apostles, but there are differences also. For example, in one case Matthew and Luke note that Peter was the speaker in questioning Jesus about a parable, but Mark attributes these words to the group of disciples (Matthew 15:15; Luke 8:45; and Mark 7:17). With differing degrees of emphasis, the Synoptic Gospels agree that Peter served as spokesman, the outstanding member of the group, and enjoyed a certain precedence over the other disciples. Whenever the disciples are listed, Peter is invariably mentioned first (Matthew 10:2–4; Mark 3:16–19; Luke 6:14–16; Acts 1:13; compare only Galatians 2:9). Although it is not certain whether or not this priority is primarily due to reading back into the Gospel narrative Peter’s importance in the apostolic church, his forceful personality was surely a factor.

Those not belonging to the immediate followers of Jesus also recognized the authority of Peter, such as when the collectors of the temple tax approached him for information (Matthew 17:24). Again, with characteristic quickness he sought a clarification from Jesus on behalf of the disciples concerning the meaning of a parable (Matthew 15:15) or of a saying (Matthew 18:21). As both an individual and a representative of the Twelve Apostles, he made a plea for personal preference in the kingdom of heaven as a reward for faithful service (Matthew 19:27, 28).

On several occasions, Peter alone is mentioned by name and others are indicated as merely accompanying him (Mark 1:36; Luke 8:45). Even when the three disciples closest to Jesus (the “pillars”—Peter, James, and John) figure in a particular incident, it is frequently Peter alone who is named. When the three are named, Peter’s name invariably appears first (as in Matthew 17:1, 26:37). It was his home in Capernaum that Jesus visited when he cured Peter’s mother-in-law (Matthew 8:14), and it was Peter’s boat that Jesus used when he instructed the crowd (Luke 5:3). It was Peter who possessed remarkable insight and displayed his depth of faith in the confession of Christ as the Son of God (Matthew 16:15–18; Mark 8:29; Luke 9:20), and it was Peter who rebuked, and in turn was rebuked by, Jesus when the Master prophesied that he would suffer and die (Mark 8:32, 33). It was also Peter who manifested the momentary weakness of even the strongest when he denied his Lord (Matthew 26:69–75; Mark 14:66–72; Luke 22:54–61). Later, however, with greater maturity, Peter discovered strength and, as he was charged by Jesus (Luke 22:31, 32), effected the strengthening of others. Finally, Peter, who survived his denial, is permitted to be the first of the Apostles to see Jesus after the Resurrection (Luke 24:34).

Arguably the two greatest apostles of Christ, Paul and Peter stand in front of the crowd as the two major witnesses to the faith. Peter was the rock on which Christ formed His Church, and became the first Pope as the specialized Shepard of Christ’s Flock on Earth. Paul wrote the majority of the New Testament, with 13 letters ascribed to his name (most scholars agree that 7 are objectively his, yet the other 6 are of contested authorship).

However, when both of them met, their meeting was not one of jolly unification, but of stern confrontation. Furthermore, there is evidence to the claim that they met again, yet no evidence that their relationship healed. Today’s article will deal with all of the sources we have that combine the two figures.

Saul of Tarsus, the Pharisee, the persecutor of Christians turned Christian, the Apostle to the Gentiles, writes about Peter in detail only once; The Incident at Antioch.

به طور خلاصه، وقتی پولس با قیفا (پیتر) ملاقات کرد، متوجه شد که پطرس در برابر فشار مسیحیان یهودی اطرافش تسلیم شده است. این به خوبی با شخصیت او مطابقت دارد، مانند زمانی که پطرس پس از دستگیری عیسی تحت فشار جمعیت قرار گرفت و مسیح را سه بار انکار کرد (مرقس 14: 66-72). پطرس، همانطور که در نوشته بالا اشاره شده است، طرفدار کسانی بود که معتقد بودند غیریهودیان باید مجبور شوند ختنه شوند و مانند یهودیان زندگی کنند (جمله آخر). با این حال، پطرس ریاکار بود و با غیریهودیان غذا می خورد، اما با آمدن مسیحیان یهودی (از ترس و فشار) عقب نشینی می کرد. همانطور که پطرس، رهبر، این کار را کرد، بقیه مسیحیان یهودی و حتی برنابا نیز چنین کردند، که پولس را دیوانه کرد. برای پل، شما در یک طرف می مانید، نه اینکه به جلو و عقب جابجا شوید و سپس بر همه تأثیر بگذارید تا مثل شما ریاکار باشند. همچنین، پولس در کنار کسانی بود که معتقد بودند غیریهودیان برای مسیحی بودن مجبور نیستند خود را ختنه کنند. به همین دلیل است که پولس مجبور شد در مقابل پطرس، در مقابل همه و با قدرت بسیار بایستد. هیچ پاسخ ثبت شده ای از پیتر وجود ندارد، تنها چیزی که می دانیم این است که این باید باعث ایجاد شکاف بین آن دو شده باشد.یکی از شواهد نهایی (احتمالی) برای ادامه شکاف بین پولس و پیتر، عدم حضور آشکار پطرس توسط پولس در فهرست برادران محبوبش در پایان نامه اش به رومیان است. رومیان فصل 16، پایان نامه، فهرست انبوهی از کسانی را که پولس به آنها درود می‌فرستد، اعلام می‌کند، با این حال قیفا/پطرس در این فهرست نیستند، اگرچه او بخشی از عمر خود را در آنجا گذراند. دلایل احتمالی خاصی برای این وجود دارد:

1. Peter was not in Rome at the moment
2. Paul did not know Peter was at Rome
3. Paul and Peter’s rift was not reconciled
4. Paul did not want to reveal Peter as the Leader of the Church in case the letter got in the hands of Roman Persecutors
6. Peter, the Apostle to the Jews, only mentions Paul once (for whether or not 2 Peter was actually written by Peter, which most scholars disagree with, check here and here. Even if 2 Peter was not written by Peter himself, the author most likely had connections with him or shared his basic viewpoints.) in his second letter, saying:
8. Bear in mind that our Lord’s patience means salvation, just as our dear brother Paul also wrote you with the wisdom that God gave him. He writes the same way in all his letters, speaking in them of these matters. His letters contain some things that are hard to understand, which ignorant and unstable people distort, as they do the other Scriptures, to their own destruction. — 2 Peter 3:15–16 NIV
10. This seems to imply that their relationship has mended by the time Peter was writing this letter; if not, at least the respect Peter had for Paul increased, as he even refers to Paul’s letters as “scriptures”. If Peter was not the one that wrote this letter, it nonetheless shows that there was common knowledge that Paul and Peter were not rivals or enemies, but instead brothers in Christ.
12. The Acts of the Apostles does not record the end of Paul or Peter’s life, yet it does record that Paul was on house arrest in Rome, saying:
14. For two whole years Paul stayed there in his own rented house and welcomed all who came to see him. He proclaimed the kingdom of God and taught about the Lord Jesus Christ — with all boldness and without hindrance!
16. Paul being under house arrest for two years means that he was awaiting his judgment, as prisons in Rome were not necessarily to hold someone as punishment, but to hold someone until they could be brought to trial and condemned. Paul thus was probably condemned to death after those two years.
18. This verse has been taken by many to be code (necessary under times of persecution) to signify Rome. Rome was the capital of the Roman Empire, thus the allusion to Babylon is perfect. As well, this is not the only place in Christian literature where Rome is named Babylon, as Revelation takes the name and runs with it, using the symbol of “Babylon the Whore” to allude to Rome and the Empire (Rev. 17).
20. All in all, the mass number of early traditions, compiled with Peter’s first letter, give us reason to say that the possibility of Peter being in Rome is very high (70–80% in my calculations). We cannot take these individual sources on their own, but combined, with all of their suggestions and implications. I believe that if we examine the whole scope of events, we can see that (objectively) Peter most likely was in Rome at least once in his life, and that it is very probable that he was also martyred there.
22. In conclusion, Paul and Peter most likely did meet up again, yet there is no evidence that their their relationship healed, nor is there evidence to the contrary. It is all up to the subjective mind to decide whether or not they became unified. I personally believe, maybe because it is the most pleasing, that they did heal their friendship. It is your choice, as the reader, to come up with the conclusion that you decide upon with all the sources listed.
24. In John’s Gospel the prominence of Peter is challenged in the person of St. John the Apostle, the “Beloved Disciple.” Though Peter receives mention in John 37 times (out of a total of 109 times in the four Gospels), one-third of the references are found in the appendix (chapter 21), and he appears in only nine incidents. The Gospel According to John attempts to show the close relationship between John and Jesus while still reserving to Peter the role of representative and spokesman. The fact that Peter is emphasized in John and charged by Jesus to “tend my sheep” and “feed my lambs” (John 21:15, 16) at the same time that the role of the disciples as a whole is being deemphasized attests to the prestige of Peter in the apostolic church. But throughout John’s Gospel, Peter shares his prominence with John (13:24; 18:15; 19:26, 27, etc.). Among the purposes of chapter 21 in emphasizing Peter may well be an attempt to restore the disciple who denied his Lord to the position he enjoyed in the Synoptic Gospels.
26. پس از دستگیر شدن عیسی در باغ جِتسیمانی،‏ رسولانش از ترس او را تنها گذاشتند و گریختند.‏ اما دو تن از آنان یعنی پِطرُس و «شاگردی دیگر،‏» ظاهراً یوحنای رسول،‏ دست از فرار برداشته،‏ سعی کردند عیسی را بیابند.‏ (‏یوحنا ۱۸:‏۱۵؛‏ ۱۹:‏۳۵؛‏ ۲۱:‏۲۴‏)‏ آن دو رسول شاید وقتی عیسی را به خانهٔ حَنّاس می‌بردند،‏ او را یافتند.‏ هنگامی که حَنّاس عیسی را به خانهٔ قیافا کاهن اعظم فرستاد،‏ پِطرُس و یوحنا او را دورادور دنبال می‌کردند.‏ آنان احتمالاً از یک سو به فکر جان خود بودند و از سوی دیگر نگران حال استادشان.‏
28. در همان زمان عیسی ظاهراً در ایوان خانه که مشرف به حیاط بود،‏ ایستاده بود.‏ عیسی روی برگرداند و به پِطرُس نگاه کرد.‏ نگاه او بر عمق وجود پِطرُس رخنه کرد.‏ او سخنان استادش را به یاد آورد که تنها چند ساعت پیش از آن در بالاخانه‌ای گفته بود.‏ تصوّر کنید که پِطرُس چه حالی داشت‏!‏ او که می‌دانست چه اشتباه بزرگی مرتکب شده است،‏ از فرط یأس و ناامیدی بیرون رفت و به تلخی بگریست.‏
29. اول پطرس نامه‌ای است از جانب پطرس به ایماندارانی که در دنیای باستان پراکنده شده بودند و در آزار و اذیت و سختی به سر می‌بردند. پطرس کسی بود که با مفهوم آزار و اذیت شدن به خوبی آشنایی داشت. او را بخاطر موعظۀ کلام خدا کتک زدند، تهدید کردند، مجازات کردند و به زندان انداختند. او می‌دانست که تحمل بدون تلخی، از دست دادن امید و زندگی مطیعانه با ایمانی عظیم و زندگی پیروزمندانه مستلزم چه بود. این شناخت از امید زنده در عیسی، همان پیغام بود و الگوی مسیح همان الگویی که می‌بایست پیروی می‌شد.
30.  با اینکه این دوران از رنج و جفا ناامید کننده بود، اما پطرس نشان می‌دهد که در واقع زمان شادی بود. او می‌گوید که رنج کشیدن برای مسیح را یک مزیت بشمارند زیرا نجات دهندۀ آنها برایشان رنج کشید. این نامه به تجارب فردی پطرس با عیسی مسیح و موعظه های او از کتاب اعمال رسولان اشاره می‌کند. پطرس تایید می‌کند که شیطان دشمن بزرگ هر مسیحی است اما تضمین بازگشت مسیح در آینده، انگیزه و امید می ‌بخشد.
31. آشنا بودن پطرس با شریعت و انبیای عهد قدیم او را قادر ساخت که متون بسیاری از عهد قدیم را در پرتوی زندگی و کار عیسی ، همان مسیح موعود شرح دهد. او در اول پطرس فصل 1 آیه 16 از لاویان فصل 11 آیه 44 نقل قول می‌کند: «پاک باشید، زیرا من پاک هستم». اما قبل از آن شرح می‌دهد که قدوسیت با حفظ شریعت به دست نمی‌آید، بلکه از لطفی حاصل می‌گردد که به تمام کسانی که به عیسی ایمان دارند عطا شده است (آیه‌ ۱۳). بعلاوه، شرح می‌دهد که «سنگ زاویه» در اشعیا فصل 28 آیه 16 و مزامیر فصل 118 آیه 22 به مسیح اشاره می‌کند، کسی که بخاطر نافرمانی و بی‌ایمانی یهودیان از سوی ایشان رد شد. اشاره های دیگری در عهد جدید عبارتند از مسیح بی‌گناه (اول پطرس فصل 2 آیه 22؛ اشعیا فصل 53 آیه 9) و موعظه‌هایی در رابطه با زندگی مقدس از طریق قدرت خدا که برکات به بار می‌آورد (اول پطرس فصل 3 آیه های ‏۱۰-‏۱۲؛ مزامیر فصل 34 آیه های ۱۲‏-۱۶؛ اول پطرس فصل 5 آیه 5؛ امثال فصل 3 آیه 34).
32.  کتاب دوم پطرس در اواخر زندگی پطرس نوشته شد. از آنجایی که او در طول سلطنت نرون در رم شهید شد، مرگ او می‌بایست قبل از 68 میلادی اتفاق افتاده باشد. او به احتمال زیاد کتاب دوم پطرس را بین 65 و 68 میلادی نوشت.
33. پطرس هشدار داده بود که انبیای دروغین در حال نفوذ به کلیساها هستند. او مسیحیان را دعوت کرد که رشد کنند و در ایمان خود قوی شوند تا بتوانند این ارتداد درحال گسترش را تشخیص داده و با آنها مبارزه کنند. او به شدت بر سندیت و اعتبار کلام خدا و بازگشت قطعی عیسی مسیح تاکید نمود.
34. 
35. دوم پطرس فصل 3 آیه 9، «بنابراین، مسیح در وعدهٔ بازگشت خود تأخیری بوجود نیاورده است، گرچه گاهی این گونه به نظر می‌رسد. در واقع، او صبر می‌کند و فرصت بیشتری می‌دهد تا گناهکاران توبه کنند، چون نمی‌خواهد کسی هلاک شود».
37. بعد از پنطیکاست پطرس معروف شد، اما این هرگز آندریاسِ مسن‌تر را آزار نداد که طی باقیماندۀ عمر خویش به عنوان ”برادرِ شمعون پطرس“ معرفی شود.
39. آندریاس مردی با بینش روشن، اندیشۀ منطقی، و عزمی راسخ بود، و قدرت فوق‌العادۀ کاراکتر او در بر گیرندۀ ثبات عالی او بود.
41. پطرس نخستین حواری عیسی بود که گام به پیش نهاد و از کار فیلیپ در میان سامریها و پولس در میان غیریهودیان دفاع کرد؛ با این وجود بعدها در انطاکیه هنگامی که با یهودی‌گرایانِ تمسخر کننده مواجه شد تغییر عقیده داد. او موقتاً از غیریهودیان کناره گرفت، و فقط نکوهش بی‌پروای پولس را بر سر خود فرود آورد.
42. 
44. همسر پطرس یک زن بسیار توانا بود. او سالها به عنوان عضوی از گروه زنان به گونه‌ای قابل قبول کار کرد، و هنگامی که پطرس از اورشلیم بیرون رانده شد، او را در کلیۀ سفرهایش به کلیساها و نیز در کلیۀ سفرهای بشارتی او همراهی کرد. و روزی که شوهر نامور او زندگیش را تسلیم نمود، او در میدانی در روم به میان حیوانات وحشی پرتاب شد.
45. شمعون پطرس با نگرانی در نوسان بود؛ او به طور ناگهانی از یک حالت افراطی به افراط دیگر نوسان می‌کرد. ابتدا او اجازه نداد عیسی پاهایش را بشوید و سپس، با شنیدن پاسخ استاد التماس کرد که تماماً شسته شود. اما در نهایت، عیسی می‌دانست که عیب‌های پطرس سرچشمه در سر او داشتند و نه در قلبش. او یکی از غیرقابل توضیح‌ترین آمیزه‌های شجاعت و بزدلی بود که تاکنون در زمین وجود داشته است. نقطۀ بزرگ قوت او وفاداری و دوستی بود. پطرس به راستی و حقیقتاً عیسی را دوست داشت. 
46. پطرس می‌توانست در برابر اذیت و آزار و هر شکل دیگر از حملۀ مستقیم ایستادگی کند، اما در برابر استهزا مأیوس می‌شد و عقب می‌نشست. هنگامی که او با یک حملۀ رو در رو مواجه می‌گشت یک سرباز شجاع بود، اما وقتی که با یک حمله از پشت غافلگیر می‌شد یک بزدلِ از ترس کز کرده بود.
48.  یک اندیشمند سریع بود، اما یک استدلال کنندۀ عمیق نبود. او پرسشهای بسیاری می‌پرسید، بیش از مجموع حواریون، و در حالی که اکثریت این پرسشها خوب و مربوط بودند، بسیاری از آنها بی‌فکرانه و نابخردانه بودند. پطرس یک ذهن ژرف نداشت، اما ذهنش را نسبتاً خوب می‌شناخت. از این رو او مردی با تصمیم سریع و عمل ناگهانی بود. در حالی که دیگران به خاطر دیدن عیسی در ساحل با شگفت‌زدگی گفتگو می‌کردند، پطرس برای دیدن استاد به وسط می‌پرید و تا ساحل شنا می‌کرد.
49. 
51. شمعون پطرس مردی کنشگرا بدون پیش اندیشی و یک خوش‌بین بود. او طوری بزرگ شده بود که به خود اجازه می‌داد در نشان دادن احساسات شدید آزادانه زیاده‌روی کند؛ او دائما با مشکل روبرو می‌شد، زیرا به سخن گفتن بدون فکر کردن ادامه می‌داد. این نوع بی‌فکری همچنین برای تمام دوستان و یارانش مشکلات بی‌وقفه ایجاد می‌کرد و موجب شد از سوی استادش چندین بار به طور ملایم مورد سرزنش قرار گیرد. تنها دلیلی که پطرس به واسطۀ حرفهای بی‌فکرانۀ خویش دچار مشکلات بیشتری نشد این بود که در همان اوان یاد گرفت پیش از آن که به انجام طرحهای علنی مبادرت ورزد دربارۀ بسیاری از طرحها و نقشه‌های خود با برادرش آندریاس صحبت کند.
52. روزها وقت داشت که در سکونت روح به گذشته خود بیاندیشد.به دوران تلخ زندگی خود.به خیانت تلخ خود.اما روح مقدس خدا و حضور یادمان مسیح در او ،او را تشویق نمود که نه تنها او باید به یهودیان مژده نجات را بدهد بلکه همچنین به غیر یهودیان نیز.پس به منزل یک رومی رفته و مژده رستگاری استادش را به افسر رومی و تمامی اهل خانواده او داد.ما در دوازده فصل نامه اعمال رسولان از فعالیتها و تلاش پطرس برای نجات جانها می خوانیم.از زندان و توهین و شلاق خوردن او تا مسافرت هایش.از آغازگر سرایت دادن مهر و فیض مسیح نه تنها به مردم اسرائیل بلکه به تمام مردم دنیا و پطرس اولین شاگرد مسیح بود که اولین گام را به دنیای غیر یهود برداشت.اگر بدانید که سنت و شریعت یهود چقدر آنان را از تماس با بیگانگان و غیر یهودیان بازمی داشت و نهی میکرد و اگر بخاطر بیاورید که خود پطرس یک یهودی غیرتی و آتشین بود ،آنوقت است که به این تبدیل شگرف این ماهیگیر جلیلی در هدایت روح القدس پی می برید.و او این را به سراسر دنیا آن زمان برد.از سرزمین بابل تا مرکز روم.پطرس به روشنی می دانست که چه چیزی در انتظار اوست.
53. عیسای مسیح به روشنی و وضوح به او فرمود که چه آینده ای در انتظار اوست.
54. 
56. کاراکتر و خلق و خوی آندریاس و پطرس بسیار از هم متفاوت بود، اما در اعتبار دادن به آنها باید برای همیشه ثبت شود که آنها به گونه‌ای عالی با هم سازگاری داشتند.
58. آندریاس، رئیس گروه حواریونِ پادشاهی، در کفرناحوم به دنیا آمد. او بزرگترین کودک در یک خانوادۀ پنج نفره بود که متشکل از خودش، برادرش شمعون، و سه خواهرش بودند. پدرش که اکنون فوت کرده بود، یک شریک زِبِدی در کار خشک کردن ماهی در بیت‌صیدا، بندرگاه ماهیگیری کفرناحوم، بود.
61. در سال ۶۴ میلادی امپراتور روم نرون دستور به آتش زدن روم داد و سپس این تقصیر را بر گردن مسیحی‌ها نهاد. از این رو که پطرس رهبر کلیسا بود وی را دستگیر کرده و واژگون به خواست خودش بر صلیب کردند؛ زیرا خود وی گفت من لیاقت ندارم مانند عیسی مسیح بمیرم.
62. 60  پطرس گفت، ای مرد نمی‌دانم چه می‌گویی؟ در همان ساعت که این را می‌گفت، خروس بانگ زد.
63. 17  مرتبه سوم بدو گفت، ای شمعون، پسر یونا، مرا دوست می‌داری؟ پطرس محزون گشت، زیرا مرتبه سوم بدو گفت مرا دوست می‌داری؟ پس به او گفت، خداوندا، تو بر همه‌چیز واقف هستی. تو می‌دانی که تو را دوست می‌دارم. عیسی بدو گفت، گوسفندان مرا خوراک ده.
64. 21  پس چون پطرس او را دید، به عیسی گفت، ای خداوند و او چه شود؟
65. 20  پطرس ملتفت شده، آن شاگردی را که عیسی او را محبّت می‌نمود دید که از عقب می‌آید؛ و همان بود که بر سینه وی، وقت عشا تکیه میزد و گفت، خداوندا کیست آن که تو را تسلیم می‌کند؟
66. 3  شمعون پطرس به ایشان گفت،می‌روم تا صید ماهی کنم. به او گفتند، مانیز با تو می‌آییم. پس بیرون آمده، به کشتی سوار شدند و در آن شب چیزی نگرفتند.
67. 11  پس شمعون پطرس رفت و دام را بر زمین کشید، پُر از صد و پنجاه و سه ماهی بزرگ و با وجودی که اینقدر بود، دام پاره نشد.
68. 23  پس این سخن در میان برادران شهرت یافت که آن شاگرد نخواهد مرد. لیکن عیسی بدو نگفت که، نمی‌میرد، بلکه اگر بخواهم که او بماند تا باز آیم تو را چه؟
69. 16  باز در ثانی به او گفت، ای شمعون، پسر یونا، آیا مرا محبّت می‌نمایی؟ به او گفت، بلی خداوندا، تو می‌دانی که تو را دوست می‌دارم. بدو گفت، گوسفندان مرا شبانی کن.
70. 16  امّا پطرس بیرونِ در ایستاده بود. پس آن شاگرد دیگر که آشنای رئیس کَهَنَه بود، بیرون آمده، با دربان گفتگو کرد و پطرس را به اندرون برد.
71. 26  پس یکی از غلامان رئیس کَهَنَه که از خویشان آن کس بود که پطرس گوشش را بریده بود، گفت، مگر من تو را با او در باغ ندیدم؟
72. 6  پس چون به شمعون پطرس رسید، او به وی گفت، ای آقا تو پایهای مرا می‌شویی؟
73. 37  پِطرُس بدو گفت، ای آقا برای چه الآن نتوانم از عقب تو بیایم؟ جان خود را در راه تو خواهم نهاد.
74. 33  پطرس در جواب وی گفت، هر گاه همه دربارهٔ تو لغزش خورند، من هرگز نخورم.
75. 24  و چون ایشان وارد کفرناحوم شدند، محصّلانِ دو درهم نزد پطرس آمده، گفتند، آیا استاد شما دو درهم را نمی‌دهد؟
76. 25  گفت، بلی. و چون به خانه درآمده، عیسی بر او سبقت نموده، گفت، ای شمعون، چه گمان داری؟ پادشاهان جهان از چه کسان عشر و جزیه می‌گیرند؟ از فرزندان خویش یا از بیگانگان؟
77. 26  پطرس به وی گفت، از بیگانگان. عیسی بدو گفت، پس یقیناً پسران آزادند!
78. 27  لیکن مبادا که ایشان را برنجانیم، به کناره دریا رفته، قلاّبی بیندازو اوّل ماهی که بیرون می‌آید، گرفته و دهانش را باز کرده، مبلغ چهار درهم خواهی یافت. آن را برداشته، برای من و خود بدیشان بده!
79. 17  عیسی در جواب وی گفت، خوشابحال تو ای شمعون بن یونا! زیرا جسم و خون این را بر تو کشف نکرده، بلکه پدر من که در آسمان است.
80. 18  و من نیز تو را می‌گویم که تویی پطرس و بر این صخره کلیسای خود را بنا می‌کنم و ابواب جهنّم بر آن استیلا نخواهد یافت.
81. 19  و کلیدهای ملکوت آسمان را به تو می‌سپارم؛ و آنچه بر زمین ببندی در آسمان بسته گردد و آنچه در زمین گشایی در آسمان گشاده شود.
82. 18  و چون عیسی به کناره دریای جلیل می‌خرامید، دو برادر، یعنی شمعون مسمّیٰ به پطرس و برادرش اندریاس را دید که دامی در دریا می‌اندازند، زیرا صیّاد بودند.
83. 54  پس او را گرفته بردند و به سرای رئیس کهنه آوردند و پطرس از دور از عقب می‌آمد.
    55  و چون در میان ایوان آتش افروخته، گردش نشسته بودند، پطرس در میان ایشان بنشست.
    56  آنگاه کنیزکی چون او را در روشنی آتش نشسته دید، بر او چشم دوخته، گفت، این شخص هم با او می‌بود.
    57  او وی را انکار کرده، گفت، ای زن او را نمی‌شناسم.
    58  بعد از زمانی دیگری او را دیده گفت، تو از اینها هستی. پطرس گفت، ای مرد، من نیستم.
    59  و چونتخمیناً یک ساعت گذشت، یکیدیگر با تأکید گفت، بلاشکّ این شخص از رفقای او است زیرا که جلیلی هم هست.
    60  پطرس گفت، ای مرد نمی‌دانم چه می‌گویی؟ در همان ساعت که این را می‌گفت، خروس بانگ زد.
    61  آنگاه خداوند روگردانیده، به پطرس نظر افکند. پس پطرس آن کلامی را که خداوند به وی گفته بود به‌خاطر آورد که، قبل از بانگ زدن خروس سه مرتبه مرا انکار خواهی کرد.
    62  پس پطرس بیرون رفته، زارزار بگریست.
84. 13  پس چون دلیری پطرس و یوحنّا را دیدند و دانستند که مردم بی‌علم و اُمّی هستند، تعجّب کردند و ایشان را شناختند که از همراهان عیسی بودند.
    14  و چون آن شخص را که شفا یافته بود با ایشان ایستاده دیدند، نتوانستند به ضدّ ایشان چیزی گویند.
    15  پس حکم کردند که ایشان از مجلس بیرون روند و با یکدیگر مشورت کرده، گفتند
    16  که با این دو شخص چه کنیم؟ زیرا که بر جمیع سکنه اورشلیم واضح شد که معجزهای آشکار از ایشان صادر گردید و نمی‌توانیم انکارکرد.
    17  لیکن تا بیشتر در میان قوم شیوع نیابد، ایشان را سخت تهدید کنیم که دیگر با هیچ‌کس این اسم را به زبان نیاورند.
    18  پس ایشان را خواسته، قدغن کردند که هرگز نام عیسی را بر زبان نیاورند و تعلیم ندهند.
    19  امّا پطرس و یوحنّا در جواب ایشان گفتند، اگر نزد خدا صواب است که اطاعت شما را بر اطاعت خدا ترجیح دهیم، حکم کنید.
85. 20  زیرا که ما را امکان آن نیست که آنچه دیده و شنیده‌ایم، نگوییم.
    21  و چون ایشان را زیاد تهدید نموده بودند، آزاد ساختند چونکه راهی نیافتند که ایشان را معذّب سازند به‌سبب قوم زیرا همه به‌واسطهٔ آن ماجرا خدا را تمجید می‌نمودند،
    22  زیرا آن شخص که معجزه شفا در او پدید گشت، بیشتر از چهل ساله بود.
86. 1  و در ساعت نهم، وقت نماز، پطرس و یوحنّا با هم به هیکل می‌رفتند.
    2  ناگاه مردی را که لنگ مادرزاد بود می‌بردند که او را هر روزه بر آن درِ هیکل که جمیل نام دارد می‌گذاشتند تا از روندگان به هیکل صدقه بخواهد.
    3  آن شخص چون پطرس و یوحنّا را دید که می‌خواهند به هیکل داخل شوند، صدقه خواست.
    4  امّا پطرس با یوحنّا بر وی نیک نگریسته، گفت، به ما بنگر.
    5  پس بر ایشان نظر افکنده، منتظر بود که از ایشان چیزی بگیرد.
    6  آنگاه پطرس گفت، مرا طلا و نقره نیست، امّا آنچه دارم به تو می‌دهم. به نام عیسی مسیح ناصری برخیز و بخرام!
    7  و دست راستش را گرفته، او را برخیزانید که در ساعت پایها وساقهای او قوّت گرفت
    8  و برجسته، بایستاد و خرامید و با ایشان خرامان و جَست و خیزکنان و خدا را حمدگویان داخل هیکل شد.
    9  و جمیع قوم او را خرامان و خدا را تسبیحخوانان دیدند.
    10  و چون او را شناختند که همان است که به درِ جمیلِ هیکل بجهت صدقه می‌نشست، به‌سبب این امر که بر او واقع شد، متعجّب و متحیر گردیدند.
    11  و چون آن لنگِ شفایافته به پطرس و یوحنّا متمسّک بود، تمامی قوم در رواقی که به سلیمانی مسمّیٰ است، حیرتزده بشتاب گِردِ ایشان جمع شدند.
87. 12  آنگاه پطرس ملتفت شده، بدان جماعت خطاب کرد که ای مردان اسرائیلی، چرا از این کار تعجّب دارید و چرا بر ما چشم دوخته‌اید که گویا به قوّت و تقوای خود این شخص را خرامان ساختیم؟
    13  خدای ابراهیم و اسحاق و یعقوب، خدای اجداد ما، بندهٔ خود عیسی را جلال داد که شما تسلیم نموده، او را در حضور پیلاطس انکار کردید، هنگامی که او حکم به رهانیدنش داد.
    14  امّا شما آن قدّوس و عادل را منکر شده، خواستید که مردی خونریز به شما بخشیده شود.
    15  و رئیس حیات را کشتید که خدا او را از مردگان برخیزانید و ما شاهد بر او هستیم.
    16  و به‌سبب ایمان به اسم او، اسم او این شخص را که می‌بینید و می‌شناسید قوّت بخشیده است. بلی آن ایمانی که به وسیله اوست، این کس را پیش روی همهٔٔ شما این صحّت کامل داده است.
88. 12  لیکن چون به بشارت فیلپُّس که به ملکوت خدا و نام عیسی مسیح می‌داد، ایمان آوردند، مردان و زنان تعمید یافتند.
    13  و شمعون نیز خود ایمان آورد و چون تعمید یافت همواره با فیلپُّس می‌بود و از دیدن آیات و قوّاتعظیمه که از او ظاهر می‌شد، در حیرت افتاد.
    14  امّا رسولان که در اورشلیم بودند، چون شنیدند که اهل سامره کلام خدا را پذیرفته‌اند، پطرس و یوحنّا را نزد ایشان فرستادند.
    15  و ایشان آمده، بجهت ایشان دعا کردند تا روح‌القدس را بیابند
89. 1  و در آن زمان هیرودیسِ پادشاه، دستتطاول بر بعضی از کلیسا دراز کرد
    2  و یعقوب برادر یوحنّا را به شمشیر کشت.
    3  و چون دید که یهود را پسند افتاد، بر آن افزوده، پطرس را نیز گرفتار کرد و ایّام فطیر بود.
    4  پس او را گرفته، در زندان انداخت و به چهار دسته رباعی سپاهیان سپرد که او را نگاهبانی کنند و اراده داشت که بعد از فِصَح او را برای قوم بیرون آوَرَد.
    5  پس پطرس را در زندان نگاه می‌داشتند. امّا کلیسا بجهت او نزد خدا پیوسته دعا می‌کردند.
    6  و در شبی که هیرودیس قصد بیرون آوردن وی داشت، پطرس به دو زنجیر بسته، در میان دو سپاهی خفته بود و کشیکچیان نزد در زندان را نگاهبانی می‌کردند.
    7  ناگاه فرشته خداوند نزد وی حاضر شد و روشنی در آن خانه درخشید. پس به پهلوی پطرس زده، او را بیدار نمود و گفت، بزودی برخیز. که در ساعت زنجیرها از دستش فرو ریخت.
    8  و فرشته وی را گفت، کمر خود را ببند و نعلین برپا کن. پس چنین کرد و به وی گفت، ردای خود را بپوش و از عقب من بیا.
    9  پس بیرون شده، از عقب او روانه گردید و ندانست که آنچه از فرشته روی نمود حقیقی است بلکه گمان برد که خواب می‌بیند.
90. 10  پس از قراولان اوّل و دوّم گذشته، به دروازه آهنی که به سوی شهر می‌رود رسیدند و آن خود بخود پیش روی ایشان باز شد؛ و از آن بیرون رفته، تا آخر یک کوچه برفتند که در ساعت فرشته از او غایب شد.
    11  آنگاه پطرس به خود آمده گفت، اکنون به تحقیق دانستم که خداوند فرشته خود را فرستاده، مرا از دست هیرودیس و از تمامی انتظار قوم یهود رهانید.
91. 12  چون این را دریافت، به خانهٔ مریم مادر یوحنّای ملقّب به مرقس آمد و در آنجا بسیاریجمع شده، دعا می‌کردند.
92. 13  چون او درِ خانه را کوبید، کنیزی رودا نام آمد تا بفهمد.
    14  چون آواز پطرس را شناخت، از خوشی در را باز نکرده، به اندرون شتافته، خبر داد که پطرس به درگاه ایستاده است.
    15  وی را گفتند، دیوانهای! و چون تأکید کرد که چنین است، گفتند که فرشته او باشد.
    16  امّا پطرس پیوسته در را می‌کوبید. پس در را گشوده، او را دیدند و در حیرت افتادند.
    17  امّا او به دست خود به سوی ایشان اشاره کرد که خاموش باشند و بیان نمود که چگونه خدا او را از زندان خلاصی داد و گفت، یعقوب و سایر برادران را از این امور مطّلع سازید. پس بیرون شده، به جای دیگر رفت
    18  و چون روز شد اضطرابی عظیم در سپاهیان افتاد که پطرس را چه شد.
93. 19  و هیرودیس چون او را طلبیده نیافت، کشیکچیان را بازخواست نموده، فرمود تا ایشان را به قتل رسانند؛ و خود از یهودیه به قیصریّه کوچ کرده، در آنجا اقامت نمود.
    20  امّا هیرودیس با اهل صور و صیدون خشمناک شد. پس ایشان به یکدل نزد او حاضر شدند و بلاسْتُس ناظر خوابگاه پادشاه را با خود متحّد ساخته، طلب مصالحه کردند زیرا که دیارِ ایشان از مُلک پادشاه معیشت می‌یافت.
94. 21  و در روزی معیّن، هیرودیس لباس ملوکانه در بر کرد و بر مسند حکومت نشسته، ایشان را خطاب می‌کرد.
    22  و خلق ندا می‌کردند که آواز خداست نه آواز انسان.
    23  که در ساعت فرشته خداوند او را زد زیرا که خدا را تمجید ننمود و کِرم او را خورد که بمرد.
95. ..
96. 2  و چون پطرس به اورشلیم آمد، اهل ختنه با وی معارضه کرده،
    3  گفتند که با مردم نامختون برآمده، با ایشان غذا خوردی!
    4  پطرس از اوّل مفصّلاً بدیشان بیان کرده، گفت،
    5  من در شهر یافا دعا می‌کردم که ناگاه در عالم رؤیا ظرفی را دیدم که نازل می‌شود مثل چادری بزرگ به چهار گوشه از آسمان آویخته که بر من می‌رسد.
97. 25  چون پطرس داخل شد، کرنیلیوس او را استقبال کرده، بر پایهایش افتاده، پرستش کرد.
    26  امّا پطرس او را برخیزانیده، گفت، برخیز، من خود نیز انسان هستم.
    27  و با او گفتگوکنان به خانه درآمده، جمعی کثیر یافت.
    28  پس بدیشان گفت، شما مطّلع هستید که مرد یهودی را با شخص اجنبی معاشرت کردن یا نزد او آمدن حرام است. لیکن خدا مرا تعلیم داد که هیچ‌کس را حرام یا نجس نخوانم.
    29  از این جهت به مجرّد خواهش شما بیتأمّل آمدم و الحال می‌پرسم که از برای چه مرا خواستهاید.
98. 34  پطرس زبان را گشوده، گفت، فی‌الحقیقت یافته‌ام که خدا را نظر به ظاهر نیست،
    35  بلکه از هر امّتی، هر که از او ترسد و عمل نیکو کند، نزد او مقبول گردد.
99. 47  آنگاه پطرس گفت، آیا کسی می‌تواند آب را منع کند، برای تعمید دادن اینانی که روح‌القدس را چون ما نیز یافته‌اند.
    48  پس فرمود تا ایشان را به نام عیسی مسیح تعمید دهند. آنگاه از او خواهش نمودند که روزی چند توقّف نماید.
100. ..
101. نامهٔ دوم پطرس رسول
102. زیرا وقتی ما دربارهٔ قدرت خداوند ما عیسی مسیح و آمدن او سخن گفتیم به افسانه‌هایی که با مهارت ساخته شده‌اند متوسّل نشدیم، زیرا ما با چشمان خود بزرگی ملکوتی او را دیده‌ایم. ۱۷ وقتی خدای پدر به او افتخار و جلال داد، ما در آنجا حاضر بودیم و آن زمان که از جلال خداوندی، صدایی به او رسید که می‌گفت: «این است پسر عزیز من، از او خشنودم.» ما آنجا بودیم. ۱۸ آری، ما وقتی با او بر روی کوه مقدّس بودیم این صدای آسمانی را شنیدیم. ۱۹ این‌همه، کلام انبیا را برای ما بیشتر تصدیق و تأیید می‌کند، پس شما باید با دقّت بیشتر به آن توجّه نمایید، زیرا کلام انبیا مانند چراغی است که در جایی تاریک می‌درخشد تا سپیده بدمد و ستارهٔ صبح طلوع کرده، دلهای شما را روشن گرداند. ۲۰ امّا بیش از همه‌چیز، این را به‌یاد داشته باشید که هیچ‌کس نمی‌تواند به تنهایی پیشگویی‌های کتاب‌مقدّس را تفسیر کند. ۲۱ زیرا هیچ پیشگویی از روی نقشه و خواستهٔ انسان به وجود نیامده است؛ بلکه مردم تحت تأثیر روح‌القدس، کلام خدا را بیان نمودند.
103. ۱  امّا قوم اسرائیل علاوه بر انبیای راستین، انبیای دروغین هم داشتند و شما هم در میان خود، معلّمین دروغین خواهید داشت. آنها مخفیانه تعالیم غلط و زیان‌بخش به میان شما خواهند آورد و همان مولایی را که آنها را خرید، انکار خواهند نمود و بلای ناگهانی بر سر خود خواهند آورد. 
104. ۱  ای عزیزان، این دومین نامه‌ای است که به شما می‌نویسم. در هر دو نامه سعی کردم که با یادآوری این مطالب، افکار پاک شما را برانگیزانم. 
105. ۸ امّا ای عزیزان، این حقیقت از شما پنهان نماند که در نظر خداوند یک روز مثل هزار سال و هزار سال مثل یک روز می‌باشد.
106.  امّا ای عزیزان، چون شما این را می‌دانید، پس مواظب خود باشید که مبادا به وسیلهٔ تعالیم غلط مردمان شریر، منحرف شوید و از جایگاه امن خود سقوط نمایید. ۱۸ بلکه در فیض و معرفت خداوند و نجات‌دهندهٔ ما عیسی مسیح، دایماً رشد و نمو کنید. جلال بر او باد، از حال تا ابد، آمین!
107. ..
108. نامهٔ اول پطرس به مسیحیان پراکنده در شمال‌ آسیای صغیر نوشته شده است. هدف اصلی نویسنده، تشویق خوانندگان است که در آن زمان، به‌خاطر ایمان خود دچار عذاب و شکنجه شده بودند. برای این کار، نویسنده خبر خوش عیسی مسیح را که با مرگ و قیام و وعده‌های خود به آنها امید بخشیده است، به آنان یادآوری می‌کند. بنابراین آنها باید جفاها را بپذیرند و تحمّل کنند و مطمئن باشند که این آزمایشها برای صداقت ایمان آنهاست و اینکه در روزی که عیسی مسیح آشکار می‌شود، به آنها پاداش داده خواهد شد.
109. ضمن تشویق آنها در زمان سختی‌ها، نویسنده به خوانندگان خود توصیه می‌‌کند که مانند کسانی‌که به مسیح تعلّق دارند، زندگی کنند.
110. ۱۳ پس اگر شما به انجام آنچه نیکوست اشتیاق دارید، چه کسی به شما آسیبی خواهد رسانید؟ ۱۴ امّا اگر به‌خاطر نیکوکاری رنج می‌‌بینید، خوشا به حال شما! از تهدیدات مردم نترسید و نگران نباشید. ۱۵ امّا احترام مسیح در دلهای شما باشد و او را خداوند خود بدانید و اگر کسی علّت امید شما را می‌پرسد، همیشه آماده جواب باشید، ۱۶ البتّه با ملایمت و احترام. وجدان شما همیشه پاک باشد تا حتّی اگر به شما توهین شود، کسانی‌که از رفتار نیک مسیحایی شما بد می‌گویند، از گفتهٔ خود شرمنده گردند. ۱۷ زیرا اگر خواست خدا بر این است که شما زحمت ببینید، بهتر است که به‌خاطر نیکوکاری باشد، نه برای بدکاری.
111. ۱  من که یک رهبر کلیسا هستم و شاهد زحمات مسیح بودم و در آن جلالی که قرار است بزودی ظاهر شود، شریک و سهیم خواهم بود، از شما رهبران کلیسا تقاضا می‌کنم: ۲ از گلّه‌ای که خدا به شما سپرده است شبانی و مراقبت کنید و کاری که انجام می‌دهید از روی اجبار نباشد، بلکه چنانکه خدا می‌خواهد آن را از روی میل و رغبت انجام دهید، نه به منظور منفعت شخصی بلکه با حُسن نیّت و علاقه. ۳ سعی نکنید بر آنانی که به دست شما سپرده شده‌اند خداوندی نمایید، بلکه برای آن گلّه نمونه باشید. ۴ و شما در وقتی‌که شبان اعظم ظاهر می‌شود تاج پُرجلالی را خواهید ربود که هرگز پژمرده نمی‌شود. ۵ به همین طریق شما که جوانتر هستید، باید مطیع رهبران کلیسا باشید و همهٔ شما حولهٔ فروتنی را به کمر بسته، یکدیگر را خدمت کنید زیرا خدا مخالف متکبّران است، امّا به فروتنان فیض می‌بخشد. ۶ پس در مقابل قدرت خدا فروتن باشید تا او شما را در وقت مناسب سرفراز نماید. ۷ بار تمام نگرانی‌های خود را به دوش او بگذارید، زیرا او همیشه در فکر شماست.
112. 
     

پطرس

67  و پطرس را چون دید که خود را گرم می‌کند، بر او نگریسته، گفت، تو نیز با عیسی ناصری می‌بودی؟